Grupa 3
Temat dnia: ,,Strach ma wielkie oczy''
Przebieg zajęć głównych:
1.„Kto się bardziej boi?” – rozmowa zainspirowana wierszem A. Frączek „Bestia”, wyjaśnienie znaczenia powiedzenia: Strach ma wielkie oczy. Rodzic czyta dziecku wiersz:
Bestia
Aaa! Ratunku! Aaa! W pokrzywach
łazi bestia przeraźliwa!
Drepcze w kółko: człap!, człap!, człap!,
przebierając mnóstwem łap
i machając: mach,! mach,! mach!
parą skrzydeł. Rety! Ach!
A w dodatku nosi zbroję…!
Aaa! Ratunku! Ja się boję!
Boję się, lecz nie uciekam,
bo ogromnie jestem ciekaw,
jak się zwie ten dziwny stwór?
Nie ma dzioba… ani piór…
Może to jest nosorożec?
Lub kosmita? Trudno orzec.
Wreszcie zerkam nań bez lupki…
Stwór jest miły i malutki.
O! To żuczek. Zwykły owad!
Biedak się przede mną schował!!!
Agnieszka Frączek
Po wysłuchaniu wiersza dziecko odpowiada na pytania: Czy dziecko zobaczyło bestię? Dlaczego pomyślało, że to bestia? Kto się bardziej bał: dziecko żuczka czy żuczek dziecka?
Podsumowując rozmowę, Rodzic wyjaśnia: Czasem boimy się tego, czego dobrze nie znamy. Coś podpowiada nam wyobraźnia i strach powoli się wyolbrzymia. A wystarczy czasem spojrzeć drugi raz, przyjrzeć się, zbadać, zasięgnąć informacji o tym, co nas wystraszyło, żeby dojść do wniosku, że tak naprawdę nie ma się czego bać. Czasem winę za to, że się boimy, ponoszą niewłaściwe bajki, które oglądamy, lub gry komputerowe przeznaczone dla starszych. To przez nie wyobrażamy sobie duchy lub potwory tam, gdzie ich nie ma. Na koniec Rodzic jeszcze raz czyta wiersz, ale tym razem dziecko „zamienia się” w bestie, człapie po sali na czworakach i głośno wypowiada wyrazy dźwiękonaśladowcze: człap!, człap!, człap! i mach,! mach,! mach!
2.
a) „Uwaga, rekin!” – ćwiczenia graficzne, doskonalenie sprawności ręki i spostrzegawczości.
Karta pracy dla 5-latków - -„Karty pracy. Woda”- s. 50
Dzieci prowadzą drogę przez labirynt, a następnie liczą rekiny na obrazku i wpisują taką samą liczbę kresek w ramkę. Na zakończenie Rodzic rozmawia z dzieckiem na temat przedstawionej ilustracji. Pyta, co jest na niej nie tak, co budzi zdziwienie, co nie pasuje. Jeśli dziecko będzie miało trudności, Rodzic zadaje pytania pomocnicze: Jak jest ubrany chłopiec? Gdzie jest chłopiec? Jakie zwierzęta są na ilustracji? Czy to możliwe, żeby chłopiec spotkał rekiny w krainie pingwinów? Czy może były tylko wytworem jego wyobraźni?
Rodzic podsumowuje, że nasza wyobraźnia może podpowiadać nam sytuacje, zjawiska, które są niemożliwe i nie mogłyby się wydarzyć.
b) ,,Straszny, a może nie?’’ – praca dla 4-latków. Praca umożliwiająca ekspresję twórczą dziecka, które za pomocą środków plastycznych przedstawia jeden obiekt w dwóch wersjach: gdy wywołuje lęk i kiedy nie budzi silnych emocji.
Stwórzcie rysunki, na których obiekt podany przez Rodzica będzie przedstawiony na dwa sposoby:
-Gdy nie jest przedmiotem strachu i nie ma powodu, by się go bać
-Gdy jest przedmiotem strachu, gdy się go boimy.
Rodzic rozmawia z dzieckiem na temat strachu. Co to znaczy powiedzenie strach ma wielkie oczy? Czy straszne rzeczy mogą być wytworem naszej wyobraźni?
Dodatkowo dla 5-latków i 4-latków wysyłam w załączniku grafikę przedstawiającą różne części ciała zwierząt. Zadaniem dzieci jest odgadnąć co kryje się za przedstawioną częścią ciała.
3. „Odważnie próbuję dalej” – rozmowa na podstawie własnych doświadczeń dzieci związanych ze zdobywaniem nowych umiejętności i pokonywaniem lęków, budowanie wiary we własne możliwości.
Rodzic prosi, aby dziecko opowiedziało o takich sytuacjach ze swojego życia, w których się czegoś bało, oraz o tym, jak radziło sobie z takimi sytuacjami. Czy strach mijał, czy nie? Kto mu pomagał? Czy warto było podjąć ryzyko, postarać się przełamać strach i zdobyć nowe umiejętności? Mogą to być opowieści o nauce jazdy na rowerze lub rolkach, pierwsze próby na pływalni, udział w zawodach i konkursach.
4. „Droga w ciemności” – zabawa ruchowa, pokonywanie obawy przed chodzeniem z zamkniętymi oczami, określanie kierunków z punktu widzenia drugiej osoby, nabieranie zaufania do drugiej osoby.
Rodzic ustawia w pokoju kilka przeszkód. Rodzic dobiera się z dzieckiem parę. Jedno zamyka oczy, a drugie je prowadzi po całym pokoju. Potem zadanie zostaje utrudnione. Rodzic puszcza rękę dziecka i tylko informuje, ile kroków trzeba zrobić i w którą stronę. Dziecko musi przełamać lęk i zaufać Rodzicowi. Po kilku minutach następuje zamiana ról w parach.
