Logo ZDZ

– Tak, tak! Będę ratownikiem!

Przymknął oczy. A tymczasem dzieci bawią się z hałasem wielką piłką. Pluski, wrzawa…

Nagle – co to? Sen czy jawa? Jakiś potwór dziwnych kształtów skacze w wodzie. Rety, gwałtu! Ptaszek oczom wprost nie wierzy. Potwór zęby groźnie szczerzy, macha łapą, grzbiet wypręża… Coś z jaszczurki ma, coś z węża. Ach, wąż morski, smok, poczwara! Wszystkie dzieci pożre zaraz! Ptaszek porwał się z szelestem.

– Ratownikiem przecież jestem. Jeśli ostro się zabiorę, radę sobie dam z potworem.

Lecz nieduże są wróbelki, a ten potwór strasznie wielki. Jak uderzyć w pysk rozwarty? Taka paszcza to nie żarty!

– Trzeba zacząć od ogona, sprawa będzie ułatwiona. Biada ci, potworze, biada!

Na ogonie ptaszek siada, dziobem wali go, jak może. Na potworze sterczy rożek, przy nim sznurek czy łańcuszek.

– Za łańcuszek złapać muszę, szarpnąć bestię, szybko wzlecieć i odciągnąć ją od dzieci.

Już łańcuszek trzyma w dziobie, łapką też pomaga sobie. No i patrzcie: bestia taka ciągnąć daje się przez ptaka, przez małego Elemelka!

Szczeknął jamnik do pudelka:

– Spojrzyj! Jeśli się nie mylę, wróbel walczy z krokodylem?

Struchlał biedny Elemelek. Myśli:

„Tego już za wiele! To krokodyl?! A niechże cię! Opowiadał bocian przecież, jak w Afryce, gdzieś nad Nilem, raz się spotkał z krokodylem. Kto żyw tylko, ten umykał, bo krokodyl wszystkich łykał”. Ale, choć go strach obleciał, wróblik wspomniał znów o dzieciach:

– Skoro jestem ratownikiem, to nie cofnę się przed nikim!

Dzieci w piłkę grać przestały. Czy być może? Ptaszek mały na ogonie krokodyla skacze, wznosi się co chwila,trzepie skrzydłem, lecz łańcuszka z łap i z dzioba nie wypuszcza. Wtem kołeczek szmyrgnął w górę, wróbel dziobem trafił w dziurę, coś syknęło, zaświstało…Co to się właściwie stało?

To krokodyl, bestia wielka, dmuchnął tak na Elemelka swym ogonem: prosto w dziobek! Elemelek tym sposobem wylądował na kafelkach, niedaleko od pudelka, przestraszony i spocony. A krokodyl, zwyciężony, syknął jeszcze raz i drugi i rozciągnął się jak długi. Groźne zęby schował w paszczy, jak naleśnik się rozpłaszczył, niepodobny do potwora, tylko do miękkiego wora.

– Brawo, ptaszku! – rzekł pudelek.

Skromnie ćwierknął Elemelek:

– Choć walczyłem w czoła pocie, lecz przesadził trochę bociek: nie tak straszny jest krokodyl. Dałem tego dziś dowody!

Hanna Łochocka

Po wysłuchaniu utworu dziecko ustala kolejność wydarzeń oraz próbuje odpowiedzieć na pytanie:

-Czy ktoś odważny musi być silny? Rodzic podsumowuje rozmowę, wyjaśniając, że odwaga nie zależy ani od naszej siły, ani od wielkości. Można być małym i słabym ciałem, ale odważnym i wielkim duchem. Nie można jednak mylić odwagi z lekkomyślnością, czyli niepotrzebnym narażaniem swojego zdrowia i życia w sytuacji, w której nie jest to konieczne. Rodzic zwraca również uwagę na zagrożenia związane z wodą: nieodpowiedzialne zabawy na basenie, kąpiel w rzece, jeziorze lub morzu bez opieki dorosłych, ślizganie się po zamarzniętym jeziorze.

• Karta pracy dla 5-latków:

H. Łochocka „Elemelek z wrogiem toczy boje srogie” [w:] „Psoty i kłopoty wróbelka Elemelka”, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1988, s. 9–12, „Karty pracy. Woda” s. 48,

• „Krokodyle i wróbelki” – zabawa ruchowa z elementem dramowym, wdrażanie do współpracy w parze.

Dzieciko dobiera się z rodzcem w parę. Jedno jest krokodylem, który powoli człapie po sali na czworakach i robi groźną minę. Drugie jest małym, swobodnie fruwającym wróbelkiem, który na hasło: Ratunku! podbiega do swojego „krokodyla” i delikatnie uderza czubkami palców po całych jego plecach, robiąc masaż.

Podczas tego zajęcia można włączyć muzykę. Wówczas przerwa w muzyce oznacza, że „krokodyl” opada pokonany na podłogę,

„Wróbelki” biją brawo i podskakują z radości, po czym następuje zmiana i „wróbelki” są „krokodylami”.

• „Krokodyl” – praca konstrukcyjna, wykonanie krokodyla z zielonego kartonu, kształtowanie umiejętności nacinania i zaginania papieru.

Rodzic daje dziecku zielony karton i szablon krokodyla do odrysowania. Dziecko odrysowuje szablon, wycina, zgina na pół, nacina według wzoru i zaginają we wskazanych miejscach. Na koniec dorysowują oczy i zęby.